Στη μνήμη του αδερφού μου Μιγκέλ

Αδερφέ, σήμερα κάθομαι στο τούβλινο παγκάκι του πατρικού μας

που άφησες ένα απύθμενο κενό

θυμάμαι πως παίζαμε τούτες τις ώρες και η μαμά μας άφηνε ένα χάδι

«παιδιά μου…»

Τώρα πάω να κρυφτώ

όπως έκανα παλιά, από όλες τις απογευματινές διαλέξεις, κι ελπίζω να μη με προδώσεις

μέσα στην αίθουσα, στον προθάλαμο, τους διαδρόμους.

Ύστερα κρύψου εσύ, και δεν θα σε μαρτυρήσω

Θυμάμαι γελούσαμε τότε μέχρι δακρύων

Μιγκέλ, πήγες και κρύφτηκες μια νύχτα του Αυγούστου μέχρι να ξημερώσει

αλλά αντί να καγχάσεις δυνατά ήσουν τόσο λυπημένος

και η δίδυμη καρδιά αυτών των νεκρών απογευμάτων

δεν μπόρεσε να σε βρει. Και τώρα μια σκιά πέφτει στη ψυχή μου.

Άκουσε με αδερφέ, μην αργείς. Βγες έξω, φανερώσου. Εντάξει;

Η μαμά θα ανησυχεί.

To My Brother Miguel In Memoriam - Cesar Vallejo

(Απόδοση: Γιώργος Δυνέζης)

Πώς να γράψετε ένα ποίημα Dada

Πάρτε μια εφημερίδα

Πάρτε κι ένα ψαλίδι

Διαλέξτε από την φυλλάδα ένα άρθρο, στο μήκος που θέλετε το ποίημα σας

Αφαιρέστε το άρθρο

Κι έπειτα κόψτε μια μία τις λέξεις που έχει το άρθρο και βάλτε τες όλες σε μια σακούλα

Κουνήστε την ελαφρά
Ύστερα βγάλτε τα κομματάκια το ένα μετά το άλλο

Και τοποθετήστε τα προσεκτικά με τη σειρά που ανακατεύτηκαν στη σακούλα.

Το ποίημα θα έχει το ύφος σας.

Αυτό ήταν όλο – είστε πια ένας γνήσιος συγγραφέας με μαγευτική ευαισθησία – παρόλο που δεν εκτιμάται από το αγοραίο κοπάδι

To make a Dadist poem - Tristan Tzara

(Απόδοση: Γιώργος Δυνέζης)

Ανθρώπινη φωνή

Δεν στέλνουν ο λίθος και τ’ αστέρι τη μουσική τους σε εμάς

τα άνθη μένουν σιωπηλά, τα πράγματα κρατούνε μέσα τους κάτι

κι όλα αυτά εξαιτίας μας· τα ζώα απαρνιούνται

την αθωότητα και το μυστήριο της αρμονίας των

ο αγέρας πάντα φανερώνει την αγνότητα του μόλις σ’ ένα νεύμα

κι όσο για το τραγούδι; Μόνο τα άλαλα πουλιά γνωρίζουν –

στα οποία ρίχνεις μια ακατέργαστη δέσμη σιτηρών παραμονή των Χριστουγέννων

Το να ζεις ειν’ αρκετό για αυτούς, πέρα από τις όποιες λέξεις. Αλλά εμείς…

Α! Εμείς… δεν σκιαζόμαστε μόνο στο σκοτάδι

εμείς φοβόμαστε και μες το άπλετο το φως

εμείς, δεν ακούμε τον διπλανό μας

που για εξορκισμό απεγνωσμένος

κραυγάζει τρομαγμένα: «Είναι κανείς εκεί; 

Απάντησε!»

Human Voice - Vladimir Holan

(Απόδοση: Γιώργος Δυνέζης)

Ο δρόμος που δεν επάρθη

Δυο δρόμοι ήταν χωριστοί σε χρυσαφένια δάση

τι κρίμα που δεν μπόρεσα μαζί να τους διασχίσω

κι έτσι περίμενε και κοίταζε εν αποστάσει

το βλέμμα μου έως την άκρη να τον εξετάσει·

όμως η χλόη εμπόδιζε να τον ακολουθήσω

Πήρα τότε τον άλλον, όμοια όμορφος να δείχνει

έχοντας ίσως και πολύ καλύτερες ενδείξεις:

το στρώμα απ' τα χόρτα και τα λιγοστά του ίχνη·

όμως το πέρασμα σαν έμοιαζε να προκηρύχνει

το ίδιο είναι - όποιον κι αν θελήσεις να τραβήξεις

Δυο δρόμοι απλώνονταν κείνο το πρωινό αγιάζι

και ίχνος στα χλωρά δεν φάνηκε να ξεπροβάλλει

αχ! άφησα τον πρώτο σ' άλλη μέρα να φωλιάζει!

κι ενώ ξέρω καλά πως δρόμος σ’ άλλον δρόμο βγάζει 

αμφέβαλλα αν κάποτε - πίσω γυρίσω πάλι

Θα έχω να το λέω κάποτε με στεναγμό

σαν θα περάσει ο καιρός - πολλά χρόνια μετά:

Δυο δρόμοι χώριστοι σε χρυσαφένια δάση - κι εγώ

επήρα ένα δρόμο ελάχιστα ταξιδευτό

κι ήταν αυτό που τέλος έκαμε τη διαφορά

The road not taken – Robert Frost

(Απόδοση: Γιώργος Δυνέζης)