Ερώτηση και απάντηση

Κάθισε γυμνός και μεθυσμένος σε ένα δωμάτιο μια καλοκαιρινή

νύχτα, παίζοντας με τη λεπίδα του μαχαιριού
στα ακροδάχτυλα του, γελώντας και ενθυμούμενος

όλα τα γράμματα που είχε παραλάβει
λέγοντας του ότι
ο τρόπος που κείνος έζησε και έγραψε για αυτόν
τον έκαναν να σταθεί στα πόδια του

όταν όλα φάνταζαν

πέρα για πέρα

απελπιστικά

τοποθέτησε την λεπίδα στο τραπέζι και

την χτύπησε με το δάχτυλο του

κι εκείνη περιστράφηκε

σε ένα αστραφτερό κύκλο

κάτω από το φως της λάμπας

ποιος στο διάολο θα με σώσει;

σκέφτηκε

και καθώς η κόψη του μαχαιριού σταμάτησε  

η απάντηση ήρθε:

θα πρέπει

εσύ να σώσεις τον εαυτό σου

εξακολουθώντας να χαμογελά

α: άναψε

ένα τσιγάρο

β: έβαλε

ένα ακόμη

ποτό

γ: έδωσε στην λεπίδα

άλλη μια

στροφή

Question and Answer – Charles Bukowski

(Απόδοση: Γιώργος Δυνέζης)

Ωδή στη Μοναχικότητα

Ευτυχισμένος κείνος που ποθεί και μεριμνά

τα πατρικά του στρέμματα ακόμα

χαρούμενος το φυσικό του αέρα να ανασά

εις το δικό του χώμα

Κείνος που τρέφεται με γάλα και αλευριά

και τα κοπάδια του τον ντύνουν από μόνα

τα δέντρα που το καλοκαίρι δίνουνε σκιά

φωτιά μες τον χειμώνα

Μακάριοι! εκείνοι που θα βρουν ανεμελιά

σε μέρες και σε χρόνια που φεύγουνε αέρα

σε σώμα ευρωστία, γαλήνη στα μυαλά

βαθιά σιωπή την μέρα

Βαθύς ο ύπνος τους την νύχτα· μελέτη και τ’ απλά

ανάκατα μαζί· γλυκιά ψυχής την αγωγή

και αθωότητα, που πιο πολύ βοηθά

την περισυλλογή

Γι’ αυτό ανείδωτος στα άγνωρα - πια έτοιμος

και δίχως μοιρολόγια να πεθάνω θέλω μόνο

χαμένος από τον κόσμο - και όχι πέτρινος

εκεί που θα ξαπλώνω

Ode on Solitude - Alexander Pope

(Απόδοση: Γιώργος Δυνέζης)

Οι εντυπώσεις ενός πνιγμένου

(Προσεχώς...)*

*Εἶναι καιρὸς νὰ φανερώσω τὴν τραγῳδία μου. Τὸ μεγαλύτερό μου ἐλάττωμα στάθηκε ἡ ἀχαλίνωτη περιέργειά μου, ἡ νοσηρὴ φαντασία καὶ ἡ προσπάθειά μου νὰ πληροφορηθῶ γιὰ ὅλες τὶς συγκινήσεις, χωρὶς τὶς περσότερες, νὰ μπορῶ νὰ τὶς αἰσθανθῶ. Τὴ χυδαία ὅμως πράξη ποὺ μοῦ ἀποδίδεται τὴ μισῶ. Ἐζήτησα μόνο τὴν ἰδεατὴ ἀτμόσφαιρά της, τὴν ἔσχατη πικρία. Οὔτε εἶμαι ὁ κατάλληλος ἄνθρωπος γιὰ τὸ ἐπάγγελμα ἐκεῖνο. Ὁλόκληρο τὸ παρελθόν μου πείθει γι᾿ αὐτό. Κάθε πραγματικότης μοῦ ἦταν ἀποκρουστική.

Εἶχα τὸν ἴλιγγο τοῦ κινδύνου. Καὶ τὸν κίνδυνο ποὺ ἦρθε τὸν δέχομαι μὲ πρόθυμη καρδιά. Πληρώνω γιὰ ὅσους, καθὼς ἐγώ, δὲν ἔβλεπαν κανένα ἰδανικὸ στὴ ζωή τους, ἔμειναν πάντα ἕρμαια τῶν δισταγμῶν τους, ἢ ἐθεώρησαν τὴν ὕπαρξή τους παιχνίδι χωρὶς οὐσία. Τοὺς βλέπω νὰ ἔρχονται ὁλοένα περισσότεροι μαζὶ μὲ τοὺς αἰῶνες. Σ᾿ αὐτοὺς ἀπευθύνομαι.

Ἀφοῦ ἐδοκίμασα ὅλες τὶς χαρές !!! εἶμαι ἕτοιμος γιὰ ἕναν ἀτιμωτικὸ θάνατο. Λυποῦμαι τοὺς δυστυχισμένους γονεῖς μου, λυποῦμαι τὰ ἀδέλφια μου. Ἀλλὰ φεύγω μὲ τὸ μέτωπο ψηλά. Ἤμουν ἄρρωστος.

Σᾶς παρακαλῶ νὰ τηλεγραφήσετε, γιὰ νὰ προδιαθέσῃ τὴν οἰκογένειά μου, στὸ θεῖο μου Δημοσθένη Καρυωτάκη, ὁδὸς Μονῆς Προδρόμου, πάροδος Ἀριστοτέλους, Ἀθήνας.

Κ.Γ.Κ.

[Υ.Γ.] Καὶ γιὰ ν᾿ ἀλλάξουμε τόνο. Συμβουλεύω ὅσους ξέρουν κολύμπι νὰ μὴν ἐπιχειρήσουνε ποτὲ νὰ αὐτοκτονήσουν διὰ θαλάσσης. Ὅλη νύχτα ἀπόψε ἐπὶ δέκα ὧρες, ἐδερνόμουν μὲ τὰ κύματα. Ἤπια ἄφθονο νερό, ἀλλὰ κάθε τόσο, χωρὶς νὰ καταλάβω πῶς, τὸ στόμα μου ἀνέβαινε στὴν ἐπιφάνεια. Ὠρισμένως, κάποτε, ὅταν μοῦ δοθεῖ ἡ εὐκαιρία, θὰ γράψω τὶς ἐντυπώσεις ἑνὸς πνιγμένου.

(Κώστας Καρυωτάκης)

Ταυτότητα

Κάπου σ’ ένα ανεμοδαρμένο διάστημα

στη γη του λυκόφωτος και του κανενός

δυο βιαστικές μορφές συναντηθήκανε

και αλληλοκοιταχτήκαν εκτενώς

«Ποία είσαι εσύ;» ρώτησε η πρώτη

καθώς το φως γινότανε αργά σκοτάδι

«δεν ξέρω» απάντησε η δεύτερη μορφή

«εγώ μόλις πέθανα εχθές το βράδυ!»

Identity - Thomas Bailey Aldrich

(Απόδοση: Γιώργος Δυνέζης)

H πίστη

Να ‘μαι εδώ – αναπνέω

εργάζομαι          

ζω

και γράφω ποίηση

(το καλύτερο για το δόσιμο της)

Ζωή – κι εγώ αγριοκοιτάζω

απέναντι σε κάθε άλλο

και μαζί με αυτό παλεύω

με όλη μου την δύναμη

Ζωή –κι εγώ φιλονικώ

αλλά δεν μου πέφτει το ηθικό

που το περιφρονούν

Όχι, ακριβώς το αντίθετο

παρόλο που κάποτε θα χάσω

τη ζωή με τα θηριώδη

χαλύβδινα νύχια της

ακόμα κι έτσι θα την έχω στην καρδιά μου

ακόμα κι έτσι

Ας υποθέσουμε πως μου περνούσαν

ενα σκοινί

γύρω από το λαιμό μου

και με ρωτούσαν γρήγορα

«Θες να ζήσεις άλλη μια ώρα;»

επιτόπου θα απαντούσα

«Λύστε!

Λύστε!

ελάτε γρήγορα λύστε

το σκοινί, παλιοκαθάρματα»

Καθώς, για την ζωή δεν υπάρχει τίποτα

να μην τολμούσα να κάνω

Θα μπορούσα να πετάξω

με ένα πειραματικό αεροσκάφος στον ουρανό·

να σκαρφαλώσω σε ένα βρυχώμενο πύραυλο

εξερευνώντας

μόνος μου στο διάστημα

μακρινούς πλανήτες

Ακόμη να νιώσω

απίστευτη χαρά

αγναντεύοντας

ψηλά     

τον γαλάζιο ουρανό

Ακόμα θα ένιωθα

απίστευτη χαρά

να είμαι ζωντανός

και να συνεχίσω να είμαι ζωντανός

Μα πρόσεξε, πες

πως παίρνεις (πόσο να πούμε)

κάτι λίγο από την πίστη μου·

Τότε θα μπορούσα να οργιστώ -

Θα εξοργιζόμουν από τον πόνο

σαν ένας πάνθηρας

που καρφώθηκε στην καρδιά

Γιατί μετά εμένα, τι θα

μου χει απομείνει;

μετά την κλοπή

θα ήμουν αλλόφρων

για να το πω απλά

κι ευθέως

θα ήμουν ένα τίποτα

Ίσως να εύχεσαι

να μπορούσες να σβήσεις

την πίστη μου

«στις καλύτερες μέρες»

την πίστη μου

πως αύριο

η ζωή θα είναι ομορφότερη

η ζωή θα είναι σοφότερη

Προσεύχεσαι, μα πως μπορείς να την διαλύσεις;

Με σφαίρες;

Όχι, αυτό είναι ανώφελο

Πάψε! δεν έχει νόημα

Η πίστη έχει πανίσχυρη πανοπλία

στο γερό μου στήθος

και οι σφαίρες – που θα μπορούσαν

να θρυμματίσουν την πίστη μου –

απλώς δεν υπάρχουν

δεν υπάρχουν!

Faith – Nikola Vaptsarov

(Απόδοση: Γιώργος Δυνέζης)