Δυο δρόμοι ήταν χωριστοί σε
χρυσαφένια δάση
τι κρίμα που δεν μπόρεσα μαζί να
τους διασχίσω
κι έτσι περίμενε και κοίταζε εν
αποστάσει
το βλέμμα μου έως την άκρη να τον
εξετάσει·
όμως η χλόη εμπόδιζε να τον
ακολουθήσω
Πήρα τότε τον άλλον, όμοια όμορφος
να δείχνει
έχοντας ίσως και πολύ καλύτερες
ενδείξεις:
το στρώμα απ' τα χόρτα και τα
λιγοστά του ίχνη·
όμως το πέρασμα σαν έμοιαζε να
προκηρύχνει
το ίδιο είναι - όποιον κι αν
θελήσεις να τραβήξεις
Δυο δρόμοι απλώνονταν κείνο το
πρωινό αγιάζι
και ίχνος στα χλωρά δεν φάνηκε να
ξεπροβάλλει
αχ! άφησα τον πρώτο σ' άλλη μέρα να
φωλιάζει!
κι ενώ ξέρω καλά πως δρόμος σ’
άλλον δρόμο βγάζει
αμφέβαλλα αν κάποτε - πίσω γυρίσω
πάλι
Θα έχω να το λέω κάποτε με στεναγμό
σαν θα περάσει ο καιρός - πολλά
χρόνια μετά:
Δυο δρόμοι χώριστοι σε χρυσαφένια
δάση - κι εγώ
επήρα ένα δρόμο ελάχιστα ταξιδευτό
κι
ήταν αυτό που τέλος έκαμε τη διαφορά
The
road not taken – Robert Frost
(Απόδοση: Γιώργος Δυνέζης)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου