Ο Περίπατος (Ρίλκε)
Σε λόφο λιόλουστο πρώτο το βλέμμα φτάνει
εκεί
πριν καν το σώμα μας τον δρόμο αυτόν
αρχίσει
σαν κάθε τι που αγγίζει, χωρίς ποτέ να
αγγιχτεί
που με τη θέα του και μόνο αρκεί να σ’
ακουμπήσει
κι αν δεν το φτάσουμε ποτέ εκείνο μας
αλλάζει
σε κάτι, που ασυνείδητα εμείς, είμαστε
ήδη πια
με νεύμα του σε γνέψιμο δικό μας
απαντά
κι ας το αισθανόμαστε σαν ένα αντίρροπο
αγιάζι
(μτφ. Γιώργος Δυνέζης)
Spaziergang
Schon ist mein Blick am Hügel, dem besonnten,
dem Wege, den ich kaum begann, voran.
So fasst uns das, was wir nicht fassen konnten,
voller Erscheinung, aus der Ferne an—
dem Wege, den ich kaum begann, voran.
So fasst uns das, was wir nicht fassen konnten,
voller Erscheinung, aus der Ferne an—
und wandelt uns, auch wenn wirs nicht erreichen,
in jenes, das wir, kaum es ahnend, sind;
ein Zeichen weht, erwidernd unserm Zeichen . . .
Wir aber spüren nur den Gegenwind
in jenes, das wir, kaum es ahnend, sind;
ein Zeichen weht, erwidernd unserm Zeichen . . .
Wir aber spüren nur den Gegenwind
