Ο κάκτος

Με χρώμα γέρικου παχύδερμου απ’ τη σκόνη

Μέρος κι εκείνος ενός σκουπιδαριού,

Ο κάκτος που θεωρείτο νεκρός

Άνθισε μετά από εννέα χρόνια.

Πράγματι, το τρομερό φύλλο με τις βελόνες

(Ένα ανάμεσα σε δώδεκα

Καθώς αποτελούσε τμήμα

Ενός πανίσχυρου συστήματος)

Πέταξε από την κόψη του μοναδικό

Το βαθυκόκκινο άνθος που,

Έξω από το σύστημα σχεδόν,

Θαρρείς ανήκε σε δικό του σύστημα

Έτσι καθώς ακροβατούσε στο κενό

Στην παρυφή του φύλλου,

Σε δηλωμένη και χρωματική και ποιοτική

Προς τον κάκτο αντίθεση.

Η εν λόγω συστηματική διαφωνία

Δεν είχ’ άλλο ενδιαφέρον

Παρά μόνο σαν ποίηση

Σαν ακραία δυνατότητα μιας άνοιξης...

(Νίκος Φωκάς)